Toen ik op de middelbare school zat beloofden mijn ouders me een rijbewijs als ik voor mijn achttiende niet zou roken of drinken. Ik had geen behoefte aan roken of drinken, maar ook niet aan een rijbewijs.
In plaats daarvan vroeg ik om een nieuwe fiets. Eentje waarmee ik met gemak de twintig kilometer van ons dorp Middelstum naar de stad Groningen zou kunnen fietsen. Eentje waarmee ik op vakantie in de bergen kon.
Het was midden jaren negentig,
dus ik ging naar de plaatselijke fietsenmaker en liep dolgelukkig de deur uit met een tas vol folders van fietsenmerken en een glanzende brochure van Shimano.
Daarna ging ik naar de bieb en leende een grote stapel fietstijdschriften en boeken van Frank van Rijn.
Aan mijn bureau las ik alles wekenlang van voor tot achter door, en koos uiteindelijk voor een Gazelle hybride, met een chroom-molybeen frame, een Shimano Deore XT-groep en voordragers voor extra fietstassen.
De fiets was prachtig blauw,
met een verloop van hemelsblauw naar marineblauw.
Ik fietste met haar een paar keer per week naar de stad, we fietsten door de bergen in Tsjechië en we beleefden grote en kleine avonturen.
Na een paar jaar, toen ik haar één keer midden op de dag niet met een extra slot had vastgezet in het centrum van Groningen, werd ze gestolen.
Huilend liep ik door de straten, in de hoop dat een dief haar eerst ergens in een steegje had getild om later op een rustig moment op te halen. Maar ik heb haar nooit meer gezien.
Ik geloof niet dat ik ooit “iets”,
en het voelt als heiligschennis om welke fiets dan ook “iets” te noemen – met zoveel aandacht en zorgvuldigheid heb uitgekozen.
Het lezen over de verschillende fietsen, de reisverhalen van Frank van Rijn, het praten met mijn fietsvriend – het zorgde ervoor dat ik extra gelukkig was toen ik die fiets uiteindelijk bij fietsenmaker Hazekamp ophaalde.
In marketingtermen zou je nu zeggen dat al die weken voorpret, onderdeel waren van m’n customer journey. Het begin van die reis hoorde erbij en was minstens zo belangrijk als het deel vanaf het afstellen van het zadel en het naspannen van de spaken.
Nu duwt marketing vaak richting snel, snel
Zo snel mogelijk beslissen, zo snel mogelijk kopen.
Zorg ervoor dat iemand diréct op die koop-knop klikt! Creëer een gevoel van schaarste! Druk op pijnpunten en zorg dat mensen kopen! En snel een beetje.
Nou lijkt het me sowieso geen goed plan om mensen een product door hun keel te drukken dat niet is wat ze zoeken en nodig hebben.
Maar door de herinnering aan mijn geliefde fiets en hoe heerlijk dat aandachtige aankoopproces was, realiseerde ik me hoe zonde het ook is om een aankoop snel en gehaast te doen.
Zeker als iets voor de lange termijn is – of dat nou een fiets, een intensieve cursus of een vulpen is – zou de overweging onderdeel moeten zijn van het koopplezier.
Dus,
kijk als ondernemer misschien eens met een andere blik naar je website. Is die alléén gericht op mensen zo snel mogelijk de klik laten maken, of laat je ze ook genieten van het overwegen?
Met bijvoorbeeld fijn leesbare ervaringen van herkenbare anderen, met blogs die werken als zo’n boek van Frank van Rijn en met een dienstenpagina waar mensen even in kunnen mijmeren?
Want natuurlijk moet je site overzichtelijk zijn. En natuurlijk moet je geen drempels opwerpen om contact op te nemen of iets te kunnen kopen.
Maar help mensen om iets te kopen dat helemaal past bij wat zij nodig hebben. En laat ze genieten van dat hele proces. Ook als ze niet direct kopen, maar zich eerst even willen verheugen.
P.S. Gedachten over dit onderwerp om te delen? Schrijf ze hieronder, ik lees ze graag.
Oh ja, je kunt je zo hechten aan een fiets.
Mijn eerste racefiets kreeg ik op mijn verjaardag. Het was een tweedehands, door mijn vader opgelapte fiets. Ik wist niet eens dat ik een racefiets wilde maar het was het mooiste cadeau ooit.
Een paar jaar later kochten mijn vader en ik samen een nieuwe: een Giovanni van Piet Slikker in Heerhugowaard. Dat wil zeggen, we zochten eerst onderdeel voor onderdeel uit. Piet Slikker maakte er een fiets van, helemaal op maat. De mijne was groen.
Ik was zó blij, maar al binnen een jaar was hij weg.
Hij (geen zij) stond in de gang, ik was nog even naar boven, iets pakken, en hij was weg. Ik dacht dat het en grap van mijn huisgenoten was maar de deur stond open. En er stond ook een raam wagenwijd open. Ik ben met het schuim op de lippen door het Oosterpark gaan rennen en vond mijn fiets natuurlijk niet terug.
De politie kon weinig doen. Ze waren door een al open raam geklommen. Dus…
Maar de volgende dag belde een agent me terug. Het was een warme dag geweest, boven de 25 graden of zoiets, en dan heb je het récht om je raam open te zetten. Ze printten de aangifte uit waarmee ik naar de verzekering kon gaan.
Het werd nu een snelle aankoop, want het werd precies dezelfde. Ik ben er overal mee naar toe geweest, de Alpen over naar Arezzo, Umbrië. We reden onze eigen Tour de France.
Ik fiets er nog steeds op. Ik word wel eens nagefloten. Nou ja, niet ik maar om mijn fiets. Een oldtimer.
Wauw, Aukje – wat een verhaal!
Ik huilend door de steegjes rondom de V&D, jij met het schuim op de lippen door de Oosterpark.
En wat een prachtige naam, Giovanni. Was dat het type of noemde je ‘m zelf zo? Mijn fiets had ik (vanwege de kleur) Jomanda genoemd. Ze hadden elkaar vast aardig gevonden, die twee.
Pas maar goed op je mooie oldtimer.
O yes, mooi blog, mooie fietsverhalen.
Je hecht amper aan de dingen die je snel-snel hebt aangeschaft. Slow-slow is het nieuwe up-tempo 🙂
Nog een fietsverhaal lezen? Komt ie:
mijn eerste nieuwe fiets was een omafiets. Een Rivel. Pikzwart en glanzend, de Rolls-Royce voor mij als 14-jarige puber. Maar net zoals de fietsen hierboven werd ook mijn Rivel gejat. Bij de jeugddisco. De dienstdoende beveiliger (destijds: deurdienster) zei: “O, ik zag wel iemand rammelen aan een fiets, maar daar heb ik verders niks van gedacht.” De volgende dag heb ik de hele dag gezocht naar mijn Rivel. Sloten en beekjes geinspecteerd, rondgevraagd – maar niks. Ik weet nog precies hoe de Rivel eruitzag – én: ik weet nog precies wie die deurdienster was (hoi Ferdi). Au…
O nee, wat vreselijk al die dierbare gestolen fietsen die geen iets-en zijn.
Jomanda, Giovanni en Rivel zijn nu een club.
Dank voor je fietsverhaal Ida! En ja: “Slow-slow is het nieuwe up-tempo.” Niet mis met héél af en toe een impuls-aankoop als je direct 1000% zeker weet dat dit het voor je is. Maar sudderen kan toch echt voor extra genieten zorgen.
Oh wat heerlijk deze fietsstukjes. Mijn eerste racefiets was een Koga Miyata, want die reed Peter Winnen ook. En ik wilde net zo worden als Winnen. Hij was mijn held: slim, bescheiden en etappewinnaar in de Tour de France. Hij kwam ook nog eens uit Limburg.
Ja, prachtig al die fietsenliefde hier onder het blog :~)
En een echte Koga! Die wilde ik ook zo graag maar was boven m’n budget. Als ik ergens eentje zag in het wild, dan ging ik er bij staan om ‘m te bewonderen.
Nu heeft mijn man een tweedehands Koga die ik wel eens mee gris.
Ik doe in de avonduurtjes een training Klimaatgesprekken omdat gesprekken over het klimaat me niet altijd makkelijk afgaan. Of eigenlijk gesprekken die juist niet over het klimaat gaan maar over die drie vliegvakanties per jaar. Dan zeg ik maar niks maar ondertussen voel ik een grote afstand tussen mij en de mensen die ik óók heel leuk vind.
Ik dwaal af. Elke avond heeft een thema en de volgende keer is het: spullen. Ik moet iets meenemen, foto mag ook. Ik was er heel erg over het nadenken, maar nu weet ik het: Giovanni! Of mijn lichtgewicht tentje.
Giovanni (of een foto ervan) lijkt me geweldig en heel geschikt om mee te nemen. Zoveel linkjes met het klimaat toch?
Een fiets die in Nederland gemaakt is, een fiets die je al héél lang hebt en een vervoersmiddel dat je vrijheid geeft zonder uitlaatgassen.
Giovanni in the spotlight :~)
Voorpret hebben is deel van de customer journey. Het lijkt zo evident, maar jij maakt ons daar weer eens haarfijn bewust van. Zeker als je een dienst verkoopt, denk je daar niet zo snel aan. Ik hoop dat te bereiken op LinkedIn en mijn website. Door mensen te laten proeven aan mijn ideeën en adviezen. Ik ga eens nadenken over iets kleins of meerdere kleine dingen die mensen kunnen doen in de weken voordat we aan de slag gaan. Dank voor de inspiratie!
Mooi dat het je op ideeën brengt Pauline! Fijn voor je klanten dat je de voorpret nog wat meer gaat verhogen 🙂
Wat een mooie overgang naar de marketing zoals marketing zou moeten zijn.
Wat dacht je van dubbel weg? Ik had een zalige racefiets waarmee ik van Ubbergen naar Antwerpen fietste, later van Texel naar Terschelling.
Tussendoor vond iemand mijn fiets blijkbaar zó mooi dat hij achter 5 andere fietsen – die niet op slot stonden – vandaan geplukt werd uit ons, best wel verborgen, fietsenschuurtje in Ubbergen. Intens verdrietig, ik had echt geen geld om een nieuwe te kopen. Dan maar eens kijken op de markt bij de Stevenskerk, daar werden wel vaker fietsen aangeboden. Huh? Dat is de mijne! Ik mocht hem voor een flink bedrag terugkopen. Mijn voorstel? Als er een garantiebewijs van de fiets bij is, koop ik hem. Nee? Goh, wat gek, dat garantiebewijs heb ik namelijk, ook nog bij me. Dus óf je geeft meteen mijn eigen fiets terug óf ik roep die agent daar erbij. Ik kreeg hem mee ☺️
Na mijn Terschelling-tocht is hij achter de jeugdherberg van Texel nogmaals gestolen. In gesloten wagens gingen vele fietsen de boot op. Natuurlijk had ik meteen mijn kornuiten aan boord gewaarschuwd, het was al te laat.
Als student in Amsterdam had ik begin jaren negentig een tweedehands transportfiets gekocht. Dat was de soort fiets die het hier goed zou kunnen uithouden, naast dat ik ze ook gewoon intrigerend oud vond. Ze passen bij de monumentale binnenstad, die oude fietsen met zo’n rek voorop waar vroeger ook zo’n rieten mand op zat. En ze rijden heerlijk, met zo’n verend zadel.
Maar op een dag was die uit het fietsenrek verdwenen. Het fietsenrek was kapot gezaagd ook, die was zwakker dan de dubbeldikke zware ABUS-beugel.
Mijn overbuurman was waarschijnlijk de fietsendief, hij handelde in fietsen. Op bestelling gestolen? Ik had ook de advertentie gevonden in het advertentiekrantje Viavia waarmee hij klanten wierf: “Damesfiets, f65,-; herenfiets, f50,-. 100% goed en netjes”. De fietsendieven die enorm in nood waren voor contanten verkochten aan hem, waarschijnlijk ver onder de prijs. Iets van 15 in plaats van 25 gulden. Dan tilde hij de fiets helemaal naar zijn etage om later te verkopen.
Ik kon bij hem naar binnen kijken vanuit mijn etage en ik zag heel veel glimmende fietssturen: zijn voorraad. De wijkagente had er wel oren naar om daarom een observatieoperatie te doen om hem op heterdaad te kunnen pakken. Ik herinner me haar naam nog omdat ze later een Bekende Nederlander werd: Ellie Lust. Ze legde me uit dat veel heling niet kan worden bewezen voor de rechter omdat men geen aangifte doet. Vinden ze een hele tuin tjokvol met tweedehands fietsen, checken ze alle serienummers, komt er geen eentje voor in hun database…
Deze fietsendief pretendeerde dus ook steeds zijn eigen fiets te verkopen, hij liet er een paar op straat staan.
Dit bracht mij op het idee om er een camera op te richten. Ik had net een kabelaansluiting van A2000 voor internet zonder inbellen. Ik sloot een oude zwartwit camera aan op mijn server en uploadde elke dertig seconden een nieuw straatbeeld naar mijn ‘homepage’ in De Digitale Stad: https://huizen.dds.nl/~rrr/
Het was nieuw dat zoiets kon: een webcam, internet. En ik had een baantje bij de Volkskrant als redactie-assistent en journalisten ondervroegen mij als communicatie-student regelmatig over dat internet. Toen ze dit hoorden schreef een journalist er een verhaal over. Op grond daarvan werd ik uitgenodigd om het ook bij Francisco van Jole in zijn programma Radio Online te komen vertellen. Als dank daarvoor kreeg ik een fles wijn.
Na mijn optreden op de radio kreeg ik een mailtje in Eudora (ping! You’ve got mail!) van een wiskunde-onderzoeker van het CWI die als vrijwilliger bij de Museumtram werkte. Op het perron hadden ze als decoratie net zo’n transportfiets staan als van mij was gestolen. Die mocht ik hebben want die stond daar toch maar te verroesten en was bij mij in betere handen. Het was niet eentje uit de jaren 30 maar waarschijnlijk 1956, een van de laatste voordat de productie stopte omdat bakkers en slagers allemaal een autootje namen.
Als dank gaf ik de fles wijn die ik had gekregen van de VARA. De cirkel was rond. Fiets terug dankzij internet.
Mijn buurman de fietsendief heb ik ook advies gevraagd over de sloten op mijn fiets. Het ringslot zou heel makkelijk te forceren zijn ‘had hij gehoord’ en hij legde uit waar je de schroevendraaier moet plaatsen. De zware ketting was lastiger, want daar heb je een slijptol voor nodig. Dus een u-beugel van ABUS en zware ketting van het Italiaanse Viro was de beste bescherming.
Ik heb de fiets nog steeds. In een spreadsheet houd ik bij hoeveel geld ik heb uitgegeven aan reparaties (goeie fietsenmakers zijn altijd verheugd om aan mijn fiets te mogen werken, een echte goeie, degelijke fiets!). Tussen 1996 en 2025 is het zo’n €0,37 per dag. De meeste mensen zijn minstens 50 cent per dag kwijt aan hun fiets. E-bike natuurlijk nog meer (met dure accu’s die je dik maken).
Oh, eigenlijk is dit meer over na de koop, na de diefstal. De aanleiding was de voorpret voor de aankoop. Sorry!