Toen ik op de middelbare school zat beloofden mijn ouders me een rijbewijs als ik voor mijn achttiende niet zou roken of drinken. Ik had geen behoefte aan roken of drinken, maar ook niet aan een rijbewijs.
In plaats daarvan vroeg ik om een nieuwe fiets. Eentje waarmee ik met gemak de twintig kilometer van ons dorp Middelstum naar de stad Groningen zou kunnen fietsen. Eentje waarmee ik op vakantie in de bergen kon.
Het was midden jaren negentig,
dus ik ging naar de plaatselijke fietsenmaker en liep dolgelukkig de deur uit met een tas vol folders van fietsenmerken en een glanzende brochure van Shimano.
Daarna ging ik naar de bieb en leende een grote stapel fietstijdschriften en boeken van Frank van Rijn.
Aan mijn bureau las ik alles wekenlang van voor tot achter door, en koos uiteindelijk voor een Gazelle hybride, met een chroom-molybeen frame, een Shimano Deore XT-groep en voordragers voor extra fietstassen.
De fiets was prachtig blauw,
met een verloop van hemelsblauw naar marineblauw.
Ik fietste met haar een paar keer per week naar de stad, we fietsten door de bergen in Tsjechië en we beleefden grote en kleine avonturen.
Na een paar jaar, toen ik haar één keer midden op de dag niet met een extra slot had vastgezet in het centrum van Groningen, werd ze gestolen.
Huilend liep ik door de straten, in de hoop dat een dief haar eerst ergens in een steegje had getild om later op een rustig moment op te halen. Maar ik heb haar nooit meer gezien.
Ik geloof niet dat ik ooit “iets”,
en het voelt als heiligschennis om welke fiets dan ook “iets” te noemen – met zoveel aandacht en zorgvuldigheid heb uitgekozen.
Het lezen over de verschillende fietsen, de reisverhalen van Frank van Rijn, het praten met mijn fietsvriend – het zorgde ervoor dat ik extra gelukkig was toen ik die fiets uiteindelijk bij fietsenmaker Hazekamp ophaalde.
In marketingtermen zou je nu zeggen dat al die weken voorpret, onderdeel waren van m’n customer journey. Het begin van die reis hoorde erbij en was minstens zo belangrijk als het deel vanaf het afstellen van het zadel en het naspannen van de spaken.
Nu duwt marketing vaak richting snel, snel
Zo snel mogelijk beslissen, zo snel mogelijk kopen.
Zorg ervoor dat iemand diréct op die koop-knop klikt! Creëer een gevoel van schaarste! Druk op pijnpunten en zorg dat mensen kopen! En snel een beetje.
Nou lijkt het me sowieso geen goed plan om mensen een product door hun keel te drukken dat niet is wat ze zoeken en nodig hebben.
Maar door de herinnering aan mijn geliefde fiets en hoe heerlijk dat aandachtige aankoopproces was, realiseerde ik me hoe zonde het ook is om een aankoop snel en gehaast te doen.
Zeker als iets voor de lange termijn is – of dat nou een fiets, een intensieve cursus of een vulpen is – zou de overweging onderdeel moeten zijn van het koopplezier.
Dus,
kijk als ondernemer misschien eens met een andere blik naar je website. Is die alléén gericht op mensen zo snel mogelijk de klik laten maken, of laat je ze ook genieten van het overwegen?
Met bijvoorbeeld fijn leesbare ervaringen van herkenbare anderen, met blogs die werken als zo’n boek van Frank van Rijn en met een dienstenpagina waar mensen even in kunnen mijmeren?
Want natuurlijk moet je site overzichtelijk zijn. En natuurlijk moet je geen drempels opwerpen om contact op te nemen of iets te kunnen kopen.
Maar help mensen om iets te kopen dat helemaal past bij wat zij nodig hebben. En laat ze genieten van dat hele proces. Ook als ze niet direct kopen, maar zich eerst even willen verheugen.
P.S. Gedachten over dit onderwerp om te delen? Schrijf ze hieronder, ik lees ze graag.
Oh ja, je kunt je zo hechten aan een fiets.
Mijn eerste racefiets kreeg ik op mijn verjaardag. Het was een tweedehands, door mijn vader opgelapte fiets. Ik wist niet eens dat ik een racefiets wilde maar het was het mooiste cadeau ooit.
Een paar jaar later kochten mijn vader en ik samen een nieuwe: een Giovanni van Piet Slikker in Heerhugowaard. Dat wil zeggen, we zochten eerst onderdeel voor onderdeel uit. Piet Slikker maakte er een fiets van, helemaal op maat. De mijne was groen.
Ik was zó blij, maar al binnen een jaar was hij weg.
Hij (geen zij) stond in de gang, ik was nog even naar boven, iets pakken, en hij was weg. Ik dacht dat het en grap van mijn huisgenoten was maar de deur stond open. En er stond ook een raam wagenwijd open. Ik ben met het schuim op de lippen door het Oosterpark gaan rennen en vond mijn fiets natuurlijk niet terug.
De politie kon weinig doen. Ze waren door een al open raam geklommen. Dus…
Maar de volgende dag belde een agent me terug. Het was een warme dag geweest, boven de 25 graden of zoiets, en dan heb je het récht om je raam open te zetten. Ze printten de aangifte uit waarmee ik naar de verzekering kon gaan.
Het werd nu een snelle aankoop, want het werd precies dezelfde. Ik ben er overal mee naar toe geweest, de Alpen over naar Arezzo, Umbrië. We reden onze eigen Tour de France.
Ik fiets er nog steeds op. Ik word wel eens nagefloten. Nou ja, niet ik maar om mijn fiets. Een oldtimer.
Wauw, Aukje – wat een verhaal!
Ik huilend door de steegjes rondom de V&D, jij met het schuim op de lippen door de Oosterpark.
En wat een prachtige naam, Giovanni. Was dat het type of noemde je ‘m zelf zo? Mijn fiets had ik (vanwege de kleur) Jomanda genoemd. Ze hadden elkaar vast aardig gevonden, die twee.
Pas maar goed op je mooie oldtimer.
O yes, mooi blog, mooie fietsverhalen.
Je hecht amper aan de dingen die je snel-snel hebt aangeschaft. Slow-slow is het nieuwe up-tempo 🙂
Nog een fietsverhaal lezen? Komt ie:
mijn eerste nieuwe fiets was een omafiets. Een Rivel. Pikzwart en glanzend, de Rolls-Royce voor mij als 14-jarige puber. Maar net zoals de fietsen hierboven werd ook mijn Rivel gejat. Bij de jeugddisco. De dienstdoende beveiliger (destijds: deurdienster) zei: “O, ik zag wel iemand rammelen aan een fiets, maar daar heb ik verders niks van gedacht.” De volgende dag heb ik de hele dag gezocht naar mijn Rivel. Sloten en beekjes geinspecteerd, rondgevraagd – maar niks. Ik weet nog precies hoe de Rivel eruitzag – én: ik weet nog precies wie die deurdienster was (hoi Ferdi). Au…
O nee, wat vreselijk al die dierbare gestolen fietsen die geen iets-en zijn.
Jomanda, Giovanni en Rivel zijn nu een club.
Dank voor je fietsverhaal Ida! En ja: “Slow-slow is het nieuwe up-tempo.” Niet mis met héél af en toe een impuls-aankoop als je direct 1000% zeker weet dat dit het voor je is. Maar sudderen kan toch echt voor extra genieten zorgen.
Oh wat heerlijk deze fietsstukjes. Mijn eerste racefiets was een Koga Miyata, want die reed Peter Winnen ook. En ik wilde net zo worden als Winnen. Hij was mijn held: slim, bescheiden en etappewinnaar in de Tour de France. Hij kwam ook nog eens uit Limburg.
Ja, prachtig al die fietsenliefde hier onder het blog :~)
En een echte Koga! Die wilde ik ook zo graag maar was boven m’n budget. Als ik ergens eentje zag in het wild, dan ging ik er bij staan om ‘m te bewonderen.
Nu heeft mijn man een tweedehands Koga die ik wel eens mee gris.
Ik doe in de avonduurtjes een training Klimaatgesprekken omdat gesprekken over het klimaat me niet altijd makkelijk afgaan. Of eigenlijk gesprekken die juist niet over het klimaat gaan maar over die drie vliegvakanties per jaar. Dan zeg ik maar niks maar ondertussen voel ik een grote afstand tussen mij en de mensen die ik óók heel leuk vind.
Ik dwaal af. Elke avond heeft een thema en de volgende keer is het: spullen. Ik moet iets meenemen, foto mag ook. Ik was er heel erg over het nadenken, maar nu weet ik het: Giovanni! Of mijn lichtgewicht tentje.
Giovanni (of een foto ervan) lijkt me geweldig en heel geschikt om mee te nemen. Zoveel linkjes met het klimaat toch?
Een fiets die in Nederland gemaakt is, een fiets die je al héél lang hebt en een vervoersmiddel dat je vrijheid geeft zonder uitlaatgassen.
Giovanni in the spotlight :~)
Voorpret hebben is deel van de customer journey. Het lijkt zo evident, maar jij maakt ons daar weer eens haarfijn bewust van. Zeker als je een dienst verkoopt, denk je daar niet zo snel aan. Ik hoop dat te bereiken op LinkedIn en mijn website. Door mensen te laten proeven aan mijn ideeën en adviezen. Ik ga eens nadenken over iets kleins of meerdere kleine dingen die mensen kunnen doen in de weken voordat we aan de slag gaan. Dank voor de inspiratie!
Mooi dat het je op ideeën brengt Pauline! Fijn voor je klanten dat je de voorpret nog wat meer gaat verhogen 🙂