Toen ruim negen jaar geleden onze zoon geboren werd, nam ik me voor om niet op mijn telefoon te kijken waar hij bij was.
Ik wilde niet afgeleid worden in het contact met mijn kind en ik wilde hem niet leren dat contact op een scherm interessanter is dan echt contact.
De eerste jaren ging dat vrij gemakkelijk. Als we samen waren, legde ik mijn telefoon boven op de boekenkast en we gingen spelen en de wereld ontdekken.
Als de telefoon ging, nam ik op en als ik toch eens een berichtje moest sturen dat met ons samen te maken had, betrok ik hem bij het schrijven.
Ik pakte nooit gedachteloos mijn telefoon waar mijn kind bij was en zo beschermde mijn babydreumespeuterkleuterzoon me tegen de onrust van een telefoonverslaving.
In coronatijd veranderde er iets
Het sloop erin tijdens de lock-down-periode en het home-schoolen. Ik had in die periode vanuit het niets enorm weinig tijd om te werken.
Aan de ene kant genoot ik van dat onverwachte samenzijn met mijn gezin. We struinden door de weilanden op zoek naar kikkers en hommels en een ouderwets soort tijdloosheid daalde over me neer.
Maar na een aantal weken miste ik mijn werk. Ik merkte ik dat ik steeds zocht naar acceptabele momenten om snel wat werkdingen te doen op mijn telefoon. Ik miste een deel van mijn leven en probeerde dat via die telefoon terug te vinden.
Dat oppakken van die telefoon werd langzaam een gewoonte en een gewoonte werd langzaam een onrustige verslaving. Ik betrapte mezelf dat ik steeds vaker die telefoon pakte.
Éven kijken, éven checken
Éven tijdens het koken kijken of er nog mail is van die nieuwe klant, éven bij het jassen aandoen checken of er nog iets op LinkedIn gebeurt, éven iets opzoeken op internet.
Opeens zag ik tot mijn schrik dat ik gemiddeld twee uur per dag naar mijn telefoon staarde.
Ik voelde de onrust en de stress in mijn lijf. Als een junkie wilde ik steeds éven checken, bang om iets te missen, hopend op een beloning.
Ik schrok van die twee uur
Twee uur waren er ongemerkt ingeslopen en dat wilde ik niet. Ik wil niet ’s avonds een uur later naar bed gaan, omdat ik nog éven iets bekijk op mijn telefoon terwijl ik eigenlijk een boek wil lezen. Ik wil niet die voortdurende afleiding in mijn hoofd terwijl ik verlang naar rust, leegte en aanwezigheid.
Ik zocht naar oplossingen
Ik las over telefoons die bewust simpel zijn en over een app die digitale bomen laat groeien als je niet te veel op je telefoon zit.
Ik overwoog vooral het kopen van een oude Nokia en een duo-sim-kaart. Met een deel van de week Nokia-dagen en een deel van de week smart phone-dagen.
De optie klonk goed maar het stond me ook tegen om een éxtra apparaat te kopen om iets juist mínder te doen.
Kon het niet simpeler?
Ik vroeg mezelf af waarom ik niet helemáál zonder smartphone zou willen. Wat is voor mij echt belangrijk en waardevol aan dat apparaat?
Het antwoord was duidelijk: een aantal apps zijn belangrijk voor me. Veel andere kan ik eigenlijk best missen.
Of in elk geval heb ik daar geen telefoon voor nodig. Het zijn geen tools waar ik altijd bij wil kunnen, dus waarom gooi ik ze dan niet van mijn telefoon?
Dus dat deed ik
Als eerste mijn social media-kanaal LinkedIn: delete app. Dat voelde goed.
Daarna mijn e-mail. Dat was een stuk spannender. Een ondernemer zonder mail op haar telefoon? Kan dat wel?
Ik negeerde mijn twijfel. Mail is namelijk de állergrootste afleider die ik op mijn telefoon heb. Het is misschien handig dat ik altijd en overal bij mijn mail kan, maar ik wil die handigheid niet betalen met aandacht en rust.
Als ik aan het werk ben, ben ik aan het werk. Met mijn laptop. Dat moet voldoende zijn.
Als laatste verwijderde ik de NRC-app en de DvhN-app. Het NRC ligt in papier op de keukentafel. En het Dagblad van het Noorden kan online meer bewust en zonder scrollen op m’n laptop.
Weg met de snoepjeswinkel
Het werkt om je telefoon saaier te maken
Na het verwijderen van social media en mail merkte ik dat mijn systeem weer tot rust kwam. Mijn telefoon kan nu zelfs naast me liggen, zonder dat ik de neiging heb om ‘m te pakken. Er valt toch weinig op te zien.
Ik kan met die telefoon doen wat ik van waarde vind en verder niets.
En dat is de moeite waard. Ik zie de wereld om me heen beter, ik slaap dieper en rustiger en het opgejaagde gevoel zit in dezelfde prullenbak als al die apps.
Wil jij ook een rustige telefoon?
Zet dan in elk geval je telefoon op gray-scale en probeer dat een maand uit. Je zult merken hoeveel pijn het opeens aan je ogen doet op de momenten dat je ‘m even op kleur zet om bijvoorbeeld een foto te maken.
Kijk daarna eens kritisch naar ál die apps op je telefoon. Welke zuigen vooral je aandacht op? Welke zijn werkelijk van waarde? Welke zijn echt nodig op je telefoon en welke zijn eigenlijk voldoende op je computer?
Delete er eens een paar voor een maand en kijk wat er gebeurt. Ik ben benieuwd.
P.S. nog een laatste tip: neem een horloge zodat je niet op je telefoon hoeft te kijken hoe laat het is.
Oh, wat goed.
Ik leg tegenwoordig mijn telefoon net buiten bereik, op stil. Dat scheelt mij al veel in hem oppakken uit automatisme.
Ik ga eens kijken naar de grijswaarden, ben benieuwd!
Die grijswaarden werken echt fijn. Ook in combinatie met die sneltoets van drie keer klikken en het is weer even kleur. Ik heb dat heel lang gehad, maar moest het een tijdje onderbreken omdat mijn fysieke mute-knop defect was. Toen had ik dat drie keer klikken daarvoor ingesteld ;~) Maar hij heeft een wonderbaarlijke spontane genezing gehad (die mute-knop), dus het kan weer. Een weldaad voor mijn ogen en mijn brein.
Ik kreeg de tip twee jaar geleden van Daniël Vecht, mijn toenmalige business buddy :~) https://bendevanzangenziel.nl
Superhandig. Ik ben me aan het verdiepen in hoe digitale afleiding invloed heeft op de systemen die we nodig hebben om een lange tekst te lezen. Dat past hier mooi in.
Oeh, interessant. Ga je daar een blog over schrijven?
Wat fijn te lezen dat het werkt voor je! Inspirerend, hoe je dat hebt aangepakt.
Vind het zelf ook erg lastig. Al heb ik niet eens een smartphone, laat staan whatsapp, het trekt enorm! De combi Nokia en iPod helpt me om iig buitenshuis de verleiding van t scrollen te kunnen weerstaan, immers, er is geen internet buitenshuis.
Maar eenmaal binnen, ga ik LOS onder t mom van zichtbaar zijn online, contact houden met mn netwerk, marketing…
Gelukkig is t bijna vakantie. En dan gooi ik mn iPod diep in een la en heeft ie een maandje vakantie. Net als ik!
Hey Maaike,
Dat is ook een mooie combi: iPod + Nokia, slim! Maar als je dan op die iPod social media en mail en browser hebt, kun je inderdaad nog steeds los. Het is uitproberen denk ik, wat het beste werkt en voor iedereen zal dat anders zijn. Mooi om elkaar met ervaringstips te inspireren :~)
Goed om af en toe mijn telefoongebruik weer even aan banden te leggen. Mijn telefoon staat minder vaak op stil/vliegtuigstand omdat ik minder afspraken heb. Dan sluipt het er wel weer in om vaak te kijken. Naar wat eigenlijk?
De greyscale geprobeerd te installeren, maar mijn I-phone 7 heeft geen knop Accessibility. Toch niet een heel oud ding ;-(
Gevonden! Bij Instellingen, niet eerst naar Algemeen. Toegankelijkheid staat daar al in het lijstje.
Super. Dan is dat misschien juist nieuwer, deze uitleg was voor een 5 of een 6 volgens mij. Ik ben benieuwd hoe het je gaat bevallen, Alice!
Ja. Grayscale. Goed idee. Geen telefoon is nog beter, natuurlijk.
Ja, dat is ook interessant en waarschijnlijk heel gezond voor je hersenen. Maar dat is nog een stap te ver voor mij geloof ik. Gelukkig is het niet zwart-wit en kunnen we experimenteren met minder en bewuster.
Die grayscale is echt interessant, als je dat standaard hebt valt pas op hoe druk en schreeuwerig zo’n scherm normaal is.
Herkenbaar! Af en toe schoon ik mijn telefoon weer op. Net zoals ik dacht dat ik 1x kon Marie Kondo-en in mijn huis, blijk ik dat toch vaker te moeten doen omdat er weer van alles in sluipt. Zo doe ik het ook met mijn telefoon. Na een tijd staat er toch weer van alles op wat ik gedownload heb. Af en toe weer even terug naar nul helpt me. Dit blijft een ongoing topic voor mij, dank voor je inspiratie!
Ha, dat is een mooie les Hanneke, dank! Dit soort dingen zijn inderdaad geen eenmalige handeling, maar iets waar je steeds weer even opnieuw bewust naar kijkt.
Met plezier gelezen! En meteen besloten dat ik mijn werkmail weer verwijder van mijn telefoon.
Interessant detail: ik heb die werkmail gisteren op mijn telefoon geïnstalleerd, maar ik had na een uur al spijt van die actie.
Brr, wat is die telefoon toch bepalend. Alhoewel… Radiohead zingt:
You do it to yourself, you do
And that’s what really hurts
Helemaal waar 🙂
Hey Ida!
Een wat latere reactie, want ik had vakantie (zonder mail ;~) ). Wat goed dat je je werkmail van je telefoon hebt verwijderd, ga je ook je privé-mail er af gooien?
En ja, het is niet gemakkelijk om die telefoon ons leven en ons brein niet te laten bepalen. Ik las net dit interessante artikel in het nrc, een aanrader: https://www.nrc.nl/nieuws/2020/08/17/bescherm-je-brein-mijd-die-prikkels-juist-in-deze-tijden-a4008996
De privé-mail er ook af? Ho ho, stap-voor-stap, hè 😉
NRC-stuk kan ik niet lezen wegens betaalmuur. Geeft niet, het is wel bekend waarom het brein in de watten gelegd moet worden.
;~) Ik houd wel van in het diepe springen: mail er af, browser er af – huppetee!
En ah ja, sorry – ik ben NRC-abonnee, dus dat vergeet ik dan.
Er bij stilstaan, heeft al effect. Ik heb 5 pagina’s met apps en ik gebruik alleen de eerste. En daarvan niet eens alle apps. Mooi moment om op te schonen. Ik heb er een gewoonte van gemaakt om buiten de deur niet op mijn telefoon te kijken, maar te genieten van de omgeving. En in het OV lekker naar buiten te kijken. Heel soms is er nog iemand in de trein die rondkijkt. Vaak hebben we dan even een blik van verstandhouding 🙂
Wat leuk en goed Pauline. En hier net zoiets: in wachtkamers kijk ik niet op mijn telefoon (afspraak met mezelf), bij stoplichten en open bruggen kijk ik niet op m’n telefoon en in de bus niet. In de trein kijk ik in elk geval eerst niet, zodat er mogelijkheid is tot contact. Maar als het een lange reis is (meestal vanuit Groningen 😉 ) dan is een hele reis vaak wat lang. Maar liever lezen of naar buiten kijken :~)
Mooi die blik van verstandhouding 🙂
Ha Sandra,
Nou dat levert al direct veel reacties op. Voor mij ook heel herkenbaar. Te veel schermtijd per dag.
Daarom voerde ik voor mijzelf een schermvrijdag in een aantal jaren gelden en daar houd ik mijzelf aan – op zondagen. Wat een rust!
Het heeft heel lang geduurd voordat ik een Smartphone aanschaft. Echter toen ik merkte dat ik afspraken met familie ging missen die via WhatsApp werden gecommuniceerd ben ik toch ‘om’ gegaan. Als ondernemer reizende met het OV ook wel handig – om e-mails te checken en beantwoorden in de trein, en mijn weg naar mijn bestemming te vinden.
Ik ga niet op LinkedIn op mijn telefoon – veel te klein schermpje. En Facebook heb ik heel bewust buiten de deur gehouden.
Toch zit ik dagelijks veel te lang achter een beeldscherm. En als ik dat niet doe ben ik even helemaal ‘de weg kwijt’ lijkt het wel. Tjonge! En als ik de weg weer ‘gevonden’ heb dan merk ik hoe goed het mij doet zonder……..
Een horloge draag ik al jaren niet meer. Ik gebruik mijn telefoon er nooit voor. Heb een klein klokje bij mij dat ik ook op mijn fiets kan zetten.
En – hoe is het mogelijk – krijg ik opeens een filmpje voorgeschoteld zonder er naar op zoek te zijn dat precies aansluit bij dit onderwerp. Ik kwam er via Vroege Vogels. Filosoof Hans Schnitzler vertelt over de ‘domme’ telefoon – dumbphone – en de digitale detox week die hij met zijn studenten houdt. Heel boeiend. Ik deel hier even de link – https://www.nporadio1.nl/nieuws/binnenland/84c4c762-42e5-4758-8c3e-8d96cbe06926/domme-telefoon-waarop-je-bijna-niets-kan-wordt-steeds-populairder.
Was laatst ook geïntrigeerd toen ik in die trein naast een aantal jongelui kwam te zitten – ze staarden alleen maar op hun telefoon. Ik maakte er een fotootje van – zonder dat ze herkenbaar zijn. Ik zal het met je delen via de e-mail.
Warme groet, Irmgard
“We worden vanuit het hier-en-nu naar het overal-en-nergens gekatapulteerd.” Dank voor de link naar het interview met Hans Schnitzler, Irmard – met interesse beluisterd. En ja- die foto. Ik vind het zelf ook vaak heftig als ik in een restaurant ben en dat tafelgenoten daar op hun telefoon zitten in plaats van samen te zijn.
Wat een goed idee van die schermvrije dag, dat ga ik ook eens proberen.
JA! Gewoon samenzijn en verbinden – dat lijkt niet (meer) zo gewoon. Of misschien zijn we dat sowieso wel verleerd? Op ee eerste plaats verbinden met onszelf lijkt mij. Dat maakt de wereld al een stukje aantrekkelijker.
Wat leuk dat je de schermvrije dag gaat uitproberen. Er een vaste dag in de week voor nemen heeft mij erbij geholpen – de zondagen dus. Denk nu zelfs over een tweede schermvrije dag in de week – of af en toe ;-).