Toen ik een jaar of 22 was, ging ik een paar dagen kamperen met een vriendin. We stonden op een kleine biologische boerencamping, langs de uiterwaarden van de Maas. Ons tentje stond onder de appelbomen, er scharrelden kippen rond en je kon zelfgemaakte geitenkaas kopen.
Na een dag of twee kamperen, was er opeens paniek op het erf. De boerin riep dat haar kudde haflingers verderop op hol was geslagen omdat de paarden van de buurman waren losgebroken.
Haar kudde was in de chaos mee gaan rennen door het kapotte hek. “Ik moet ze stoppen want ze kunnen zichzelf in het prikkeldraad of onder een auto rennen.”
Een haflinger – foto: Doug Swinson via Unsplash.
De boerin stond op het punt in haar oude Renault 4-tje te springen om erheen te sjezen en opeens hoor ik mezelf zeggen: “Kan ik ook ergens mee helpen?”
Het volgende moment raas ik met een vrouw die ik amper ken over een landweggetje langs de oevers van de Maas. Onder me zie ik door de gaten in de vloer de weg onder ons door vliegen en door de gebarste voorruit zie ik in de verte de zwarte paarden van de buurman op ons afkomen.
“Als mijn haflingers hierna komen, zet ik de auto dwars op de weg. Jij moet dan uit de auto springen, de leider die voorop rent récht in de ogen kijken, je armen in de lucht spreiden en “Hóóóóóóóó…..” zeggen. Dan buigen ze af naar de rivier en ze zullen langzaam stoppen.”
De zwarte glimmende paarden van de buurman galopperen tussen onze rijdende auto en de hekken van de weilanden door. De Haflingers komen in zicht en de boerin stopt de auto. Ik open het portier, spring uit de auto en doe wat ze me gezegd heeft. Het geluid van galopperende hoeven komt dichterbij en de blik van de leider en de mijne ontmoeten elkaar. Ik kijk hem aan, maak me groot en zeg: “Hóóóóóóóóó…..”.
En het ongelooflijke gebeurt.
Het grote bruine paard houdt in, zwenkt af langs mij en de auto en gaat van draf naar stilstand in de richting van de rivier. De rest van de kudde volgt alsof ze één lichaam zijn.
Als ik de boerin ’s avonds weer spreek bij een kop koffie zegt ze: “Dit moet je nóóit bij welk ander paard dan ook doen. Dit kon alleen omdat ik de kudde altijd los van weiland naar weiland breng en ze gewend zijn om op zo’n manier contact te hebben met een mens. Als je dit bij een ander paard doet, galoppeert het gewoon over je heen.”
Tegenwoordig probeer ik de kudde paarden in m’n hoofd soms te stoppen
Nu alle social distancing is verdwenen ben ik aan de ene kant blij. Het is heerlijk om weer fysiek les te hebben met mijn klasgenoten van de Schrijversvakschool en om vrienden te eten te vragen. Het is heerlijk dat onze 7-jarige volgend weekend meer dan twee mensen op z’n verjaardag krijgt en dat we een kinderfeestje kunnen organiseren zonder al te veel slagen om de arm.
En tegelijk is het veel. Ál die afspraken, ál die mogelijkheden, ál die agenda’s die op elkaar afgestemd worden en ál die communicatie over afspraken en planningen.
Ik merkte de laatste weken dat ik het eigenlijk sociaal een beetje té veel vindt. Alsof er een kudde haflingers door m’n hoofd dendert.
Op dat soort momenten denk ik terug aan dat moment langs de Maas en luister ik naar de boerin. Ik kijk de leider in m’n eigen hoofd aan, ga stevig staan en zeg: “Hóóóóóóóóóó….”.
Wow Sandra, wat een prachtige metafoor en stoere ervaring. Herkenbaar, die mix van fijn en te veel. Alsof ik er sinds corona ook nóg gevoeliger voor ben. Ik vermoed dat ik die ‘paarden’ in m’n hoofd wat geduldiger moet trainen. 😉
Groet!
Rustig met ze blijven praten, met die paarden 😉 Dan komt het vast goed.
Groet terug Liesbeth!
Prachtig verhaal Sandra, ik zag het voor me, scheuren in die Renault met kapotte bodemplaat. En ja, ik heb ook al ‘hoooo’ geroepen. Teveel prikkels, teveel real live sociale interactie. Ik ben er niet voor gemaakt.
Ja, gek is dat. Ik heb volgens mij net zoveel interactie als “voor corona” – maar het blijkt opeens te veel. Dus “hoooooo…”. Terug naar de draf, of liever nog stap. Maar het is wel even zoeken.
It starts with Why? Welnee: it starts with Hoooooooooo…..!
😉
(Maar soms moet ik mezelf wel even aansporen, anders spreek ik niemand meer.)
Ha, we hebben een nieuwe Ted-Talk! :~)
Niemand spreken is weer het andere uiterste. Een galopje is best fijn, maar niet de hele tijd.
Haha, wat een verhaal! Ik zou het niet gedurfd hebben.
En ja, ik heb hetzelfde. Een ritje met de trein: doodvermoeiend. Al die gesprekken die je mee moet luisteren.
Ik wist dat eerste voorjaar ook al meteen hoe heerlijk die rust was. Hoe helder die eenvoud. Wandelen, boterhammen mee.
Ja, de eenvoud. Geen zwemlessen voor het kind, niet nadenken of ik wel of niet naar een voorstelling ga, niet de hele tijd met iedereen van alles afstemmen. Te veel mogelijkheden.
Over een week heb ik vakantie – dan ga ik me eens bezinnen hoe ik dingen kan schrappen om weer wat eenvoud terug te krijgen.
Nou, eens hoor. Niet alleen het aantal afspraken, maar ook de berg extra informatie die een live-ontmoeting met zich meebrengt vind ik echte energie-vreters. Het filter van een beeldscherm is soms zo gek nog niet.
O, da’s ook scherp opgemerkt Cynthia. Een beeldscherm geeft focus – je ziet en hoort alleen wat binnen dat scherm valt.
Beperking is zo gek nog niet.
Wow Sandra, wat een stoer verhaal. En wat een goede ervaring: kun je voor van alles gebruiken.
Ik heb nog veel afspraken online, en ik geniet wel van de live bijeenkomsten. Het fijnste vind ik dat je weer iets kunt vieren. Of samen iets kunt verwerken.
Ja, dat is mooi en goed. Samen vieren, samen verwerken…
Ik geniet ook hoor, soms met tranen in m’n ogen van ontroering. Zoals van het muziek maken met een vriendin afgelopen zaterdag, bij ons aan de keukentafel. Kippenvel.
Het is vooral de hoeveelheid – dat het soms te veel is. Nog amper bekomen van het ene paard en de volgende komt alweer, zoiets.
Én ik realiseerde me net dat het ook met al die tijdsstippen te maken heeft. Ik gedij geloof ik het beste op maximaal twee dingen die op tijd staan per dag. Als alles zo in elkaar geschoven moet worden dan gaan m’n paarden briesen 😉
Héél herkenbaar, Sandra. Die overkill aan prikkels. Ik heb weleens een paar koeien moeten tegenhouden. Die zijn van dichtbij best groot, dus op het laatste moment zette ik het op een rennen 😉
Haha, ook verstandig – rennen. En bij jou was er vast geen boerin die met zoveel duidelijkheid zei wat je moest doen dat je het blind vertrouwde. Kun je nog steeds je eigen boerin zijn in je hoofd. “Hoooooo….” of: “Rennen!” 😉
Lijkt me een heerlijk gevoel om die grote paarden te kunnen ‘beheersen’. Kon dat ook maar met al die overload aan prikkels. Gelukkig is het weer herfst…
Hoi Marja,
Ja, ik teer nog af en toe op dat gevoel, terwijl het al een jaar of 20 geleden is. Heel bijzonder, die grote kudde die mij dan weer geloofde en vertrouwde. Zoals ik de boerin.
Ja, het is herfst. Tijd voor binnen met een boek en voor vroeg naar bed :~)
Wat een mooi verhaal Sandra. Wat een lef had je destijds. En ook nu – als je de leider in jezelf in de ogen kijkt, stevig gaat staan en ‘Hóóóóóóó…’ zegt. Prachtig! Én krachtig! Dank je voor het delen.
Dankjewel voor je reactie Irmgard en het mooie verwoorden van wat ik nu probeer te doen (de leider in mezelf in de ogen kijken en tot stilstand brengen). Dank!