Afgelopen zomer hoorde ik dat twee docenten van de Schrijversvakschool Groningen masterclasses en een schrijfwedstrijd organiseerden: Latour op het Wad.

Een schrijfwedstrijd over het denken van wetenschapsfilosoof Bruno Latour in combinatie met de containerramp van de MSC Zoe.

Ik sprong een gat in de lucht van enthousiasme door de combinatie van filosofie, natuur en die ramp op het Wad die me twee jaar geleden zo bezig hield. Toen ook nog bleek dat Joke van Leeuwen, een van mijn favoriete auteurs, de deelnemers zou inspireren met haar gedachten en ervaring stond ik te stuiteren van enthousiasme.

“Niet goed genoeg – geen tijd – niet voor mij”

Er worden regelmatig schrijfwedstrijden georganiseerd en ik laat ze eigenlijk altijd voorbij gaan. Een studie aan de Schrijversvakschool combineren met een bedrijf en een gezin, vraagt al aardig wat tijd en aandacht.

Maar – als ik eerlijk ben – is de reden misschien wel vooral omdat ik denk dat wat ik zou schrijven niet eens goed genoeg is om te lézen door een jury. Dat ik door mee te doen door de mand zal vallen en alleen maar ieders tijd zal verspillen. 

Deze keer was dat anders

Deze wedstrijd leek bijna speciaal voor mij gemaakt. Filosofie, ethiek, natuur, duurzaamheid, Joke van Leeuwen, masterclasses met sprekers: ik. wilde. mee. doen.

Niet om te winnen, wel om de tijd te nemen om na te denken over dit onderwerp en om er de beste tekst over te schrijven die ik op dat moment zou kunnen schrijven.

Ik las in de zomervakantie van alles over de containerramp, ik volgde de masterclasses en slurpte elk woord van Joke van Leeuwen en de sprekers op. 

“Ik concentreer me en stel me open”

Dat is wat Joke van Leeuwen elke keer zegt als mensen vragen hoe zij op haar schrijfideeën komt. Concentreren en open stellen.

Of het daardoor kwam, weet ik niet zeker. Maar twee maanden geleden floepte op de fiets opeens deze zin in mijn hoofd: “We waren met zijn allen op weg om iets anders te worden.” Ik wist direct, dít is mijn beginzin. Als een mantra herhaalde ik de zin totdat ik thuis was, zodat ik geen woord zou vergeten.

In de weken daarna werd die beginzin een theatertekst. Een monoloog van zo’n plastic korrel die de grondstof is voor de plasticindustrie en waarvan er miljoenen in zee gevallen waren bij de ramp.

Vorige week hoorde ik tot mijn grote verrassing dat ik bij de vier finalisten hoorde en eergisteren was de uitslag. Ik heb níet de eerste prijs gewonnen, maar ben enorm blij dat ik finalist was.

Marjoleine de Vos vertelde namens de jury dat de theatertekst bij hen het verlangen opriep om hem op toneel te zien en ze noemde de toon licht en levendig. Ik had een grijns van oor tot oor. 

Dít is hoe schrijven werkt

Deze schrijfwedstrijd heeft me weer zo sterk laten ervaren dat dít is hoe schrijven werkt: je verdiepen in een onderwerp, je volzuigen met input over dat onderwerp, breed research doen, veel veel ruimte nemen om je gedachten te laten gaan en te onderzoeken, concentreren, open stellen, schrijven, schrijven, concentreren, open stellen, redigeren, redigeren.

En schrijven is leren schrijven. Van goede docenten die dit soort briljante schrijftips geven. Van inspirerende auteurs. Van elkaar.

“Ok, en die monoloog?”

Ja. Die monoloog. Die heb ik voor je ingesproken en kun je hier luisteren: 

En de tekst als pdf-bestand voor als je liever (ook) leest:
– Monoloog van een plastic korrel –

P.S.

 Lees hier ook in Trouw hoe wedstrijdorganisator, schrijfdocent en filosoof Tanny Dobbelaar het gedachtengoed van Latour prachtig verwoordt. En lees er twee strofen van het prijswinnende en indrukwekkende gedicht van Erik Lumens.