Ik zat vannacht met tientallen onbekenden in pyjama rond de keukentafel. We hielden elkaars hand vast, deelden thee en knikten begripvol naar de ander.
Niet fysiek, wel virtueel.
Vannacht werd ik namelijk om kwart voor 1 wakker. Twee seconden later voelde ik een dreun tegen het huis en schudde het bed heen en weer. De bloempotten op de kast rammelden kort maar luid op de houten planken.
Ik zat rechtop in bed. Een aardbeving, een stevige.
Ik ken de aardbevingen al sinds mijn zestiende
Op die leeftijd begon het met de aardbevingen in Huizinge, een prachtig dorpje twee kilometer naast ons dorp Middelstum.
Ik herinner me nog hoe ik ook dertig jaar geleden éérst wakker werd, en het daarna voelde alsof er een vrachtwagen tegen ons huis bonkte. Mijn hoogslaper schudde kort en weg was het weer.
Toen was ik nog jong en maakte me geen zorgen.
Nu is dat anders.
Ik ging vannacht naar Twitter,
“Hebben nog meer mensen het gevoeld? Was het inderdaad een zware?” Midden in de nacht zie ik de berichten langs komen. Berichten van mensen die ik niet ken, maar die net als ik rechtop in bed zitten en geschrokken zijn.
Ik stuur een berichtje naar ene Miranda die schrijft dat de kledinghangers heen en weer schuiven in de kast. Dat ze bang is en dat de tranen over haar wangen rollen.
Ik stuur een sterkte naar ene Jenny, die boos en bang schrijft dat ze al tijden op de urgentielijst staat voor versterking. Dat ze bang is dat er doden zullen vallen en zich wanhopig voelt dat de politiek daar geen aandacht aan besteed.
En ik deel veel hartjes uit. Aan Jeroen, aan George, aan Anneloes en aan Tonny.
Talloze mensen zitten rechtop in bed, middenin de nacht en geven elkaar een echte of een digitale knuffel. Na een uur of twee zakt mijn hartslag en de adrenaline en val ik doodmoe in slaap.
De volgende ochtend belt een journalist
Of ik aan de telefoon wil vertellen hoe het was vannacht, voor SBS6. Ja hoor, dat wil ik wel. Goed dat er aandacht aan besteed wordt.
Dus ik vertel over vannacht en ik vertel over al die mensen die middenin het gebied zitten en voor wie het onvoorstelbaar veel erger is dan voor ons.
En de journalist vraagt of ik nog een keer wil vertellen hoe het ging vannacht. Zodat hij beter kan knippen voor het geluidsfragment.
Drie keer vertel ik over het schuddende bed, over de rammelende bloempotten, over rechtop in bed zitten met een bonkend hart.
Na het ontbijt, als man en kind op de fiets vertrokken zijn, komen de tranen.
Wij Groningers zijn meestal vrij nuchter. We proberen zo goed mogelijk om te gaan met iets waar je zo weinig invloed op hebt. Maar er is niets nuchters aan onvoorspelbaar natuurgeweld, aan huizen die scheuren en aan een overheid die je op dit vlak al jaren in de steek laat. Dat is niet nuchter, dat is emotioneel.
Waarom kabbelt dit maar door?
Hoe kan het dat dit, ondanks alle ellende, zo weinig aandacht krijgt? Waarom lijkt het alsof de Groningers niet binnenkomen bij de rest van Nederland?
Ik schrijf dit schooljaar drie essays voor mijn derde jaar Schrijversvakschool. Ik ben nog maar net met schrijven begonnen, maar denk al een paar maanden over het overkoepelende thema “idealen en polarisatie”.
Ik denk en kijk en lees her en der wat voor een andere blik dan de mijne. Zo hoorde ik onlangs een podcast met filosoof en trainer Bart Brandsma die gespecialiseerd is in polarisatie.
Hij vertelde dat polarisatie ook nodig is voor verandering. Dat dingen als zwarte piet en me-too heel belangrijk zijn geweest om bepaalde machtsverhoudingen eindelijk te veranderen. Polarisatie is niet alleen maar slecht, het heeft ook een functie. Contrasten helpen om dingen te begrijpen.
Zijn wij in Groningen misschien niet goed in polariseren?
Of komt het doordat de “zij” die in dit geval tegenover onze “wij” staan te onaantastbaar zijn? De overheid en de NAM die alles langs zich heen kunnen glijden? Onaantastbaar achter muren van systemen en macht?
Moet er dan een andere “zij” gekozen worden? De rest van Nederland die het misschien niet genoeg kan schelen?
Maar dat is niet zo.
Mijn telefoon stroomt vol met berichten van vrienden en bekenden uit het hele land die vragen of we ok zijn en die ons sterkte wensen.
Of zouden we met de aardbevingen juist – ook na al die tijd – kunnen laten zien dat verandering ook kan zonder polarisatie?
Zullen we dat doen?
Zullen we allemaal kopjes thee voor elkaar zetten – fysiek of virtueel? En vragen of het gaat? En de overheid laten weten dat we dit niet ok vinden?
Laten we dat doen.
En voor wie dit op woensdag 17 november leest: brand vanavond om half zes een fakkel in je tuin (of een zaklamp of een kaars of een WakaWaka). Denk aan de Groningers, maak een foto voor social media met de hashtag #fakkelvoorgroningen zodat mensen weten dat het je iets kan schelen. Geef mensen hun moed terug. <3
Laten we dat doen ja: aandacht vragen voor een groot probleem. Net zolang totdat er iemand luistert.
Sterkte Sandra!
Dankjewel Mendy. Ik bliep het door naar alle anderen mensen in de regio. Liefs!
Oh Sandra, wat verschrikkelijk beangstigend. Gadverdamme en dat er in Den Haag geen adequate reactie komt. Wat een minkukels zitten daar toch, wellicht met de beste bedoelingen, maar de weg naar de hel is ook geplaveid met beste bedoelingen.
Petitie getekend.
Gas op die lolly!
(zeg ik altijd tegen m’n vriend maar hij verafschuwt die uitdrukking geen idee waarom)
Dankjewel Evelien!
En ja, gekke uitdrukking ;~)
Maar goed om te laten voelen dat je met de mensen meeleeft en goed om de politiek te laten weten dat dit niet kan. Dat dit gezien en gehoord moet worden.
Ik heb hem voor je gedeeld Sandra. Hier moet véél meer aandacht voor komen.
En een knuffel voor de schrik.
Dankjewel Cynthia. Ook voor je berichtje van vanochtend, dat ik hier niet te snel aan voorbij moet gaan.
Het is niet niks.
142 kilometer verderop heb ik zojuist je blog gelezen.
Een hele afstand, ik heb niets gevoeld van de aardbeving maar des te meer van je woorden.
Die zijn goed voelbaar. Er logeert nu een flinke brok in mijn keel.
Sjonge.
De ‘gas op de lolly’ petitie heb ik direct getekend.
Heel veel liefs en kopjes thee voor jou en alle Groningers.
Dankjewel voor je lieve woorden Suseela.
Het helpt als mensen het zien en horen en voelen. En dat laten merken.
Ik hoop dat heel veel mensen zich gesteund mogen voelen.
Voor de mensen die op Twitter zitten (maar misschien kan het ook op andere kanalen): zoek op #aardbevingen en geef alle betrokkenen een hartje of een sterkte. Dat helpt.
En teken alle petities die maar langs komen. En stem niet op stomme partijen <3
De tranen springen me in de ogen bij je blog Sandra. Hoe kunnen we zo toch onmachtig zijn hier in het Groningse? Zo heftig om dit mee te maken. En al die mensen die nog wonen in onveilige huizen, of die wachten op compensatie. Hoe kunnen we dit keren? Daar moet toch iets op te vinden zijn…
Ja, het is heftig en het speelt al zo lang.
Voor ons is het nog klein en ik zat al te huilen op de rand van het bad vanochtend.
Ik leef mee met de fysieke, financiele en mentale gezondheid van al die mensen die op wachtlijsten staan, die gevangen zitten in onzekerheid en die niet werkelijk gesteund worden.
Laten we in elk geval elke petitie tekenen die we tegenkomen. En laten we niet op stomme partijen stemmen.
En laten we iedereen die we kennen of niet kennen met hartjes, kopjes thee of digitale steun een blijk van medeleven geven.
‘De overheid’ weet allang dat het niet OK is. Eigenbelang gaat voor alles, en wie aan de macht is mag kiezen.
Ja, die “ze” weten het al tientallen jaren. Het is vreselijk.
En dan komt Rutte langs en schudt handen en zegt dat het nu eindelijk anders zal gaan.
Maar inderdaad, te veel macht en te veel keuze bij de mensen die het niets kan schelen.
Dat is natuurlijk ook een verschil met zwarte piet en me-too, de voorbeelden die Bart Brandsma geeft, waarbij polarisatie ook nut heeft omdat het voor verandering zorgt. Daar gaat het over macht en verandering bij mensen zelf. Iedereen kan rechstreeks iets doen. Alleen erover nadenken heeft al nut.
Nadenken over de aardbevingen heeft weinig nut. Behalve (en dat is echt niet gering) dat de betrokkenen kunnen merken dat het je iets kan schelen. Maar de politieke en economische systemen zijn zo sterk, daar kom je niet echt binnen.
Mooi geschreven! Al veel bevingen vernomen maar de kleintjes niet meer. Wen ik er aan? Tot vannacht.. Ik lag al diep te slapen tot ik wakker werd van een geluid. Alsof er even een storm aan de gang was. Storm op zee denk ik. Het hele huis ging van links naar rechts.. Hoge golven.. Kleding hangers glijden in de kast en het kraakt. Even wat tranen van angt maar ook van boosheid. Ben er zo zat van. Momenteel zitten wij in een wisselwoning. Week 49 gaat ons huis plat. Te veel ellende en strijd de afgelopen jaren.
Ik voel het als een eenzame strijd. Alleen de mensen die in hetzelfde schuitje zitten begrijpen hoe het voelt.
Fijn om het te kunnen delen met een virtueel theetje 😉
Mooi Miranda, dat je reageert. Jij, één van die vreemden met wie ik vannacht in pyama virtueel thee dronk om elkaar te steunen. En nu al wat minder vreemd :~)
Wat vreselijk dat je huis van links naar rechts ging. Jij zat er nog veel dieper in dan wij. Dieper in de aarbeving van vannacht, dieper in de aardbevingellende in het algemeen.
Ik zei het net nog tegen iemand: het is zo vreselijk al die mensen voor wie hun leven deels stil staat. Dat je niet je huis tot je thuis kunt blijven maken. Maar zit te wachten. Wachten op een andere woning, wachten op een vergoeding voor versterking, wachten. En ondertussen kun je niet aan je “thuis” bouwen.
Wij hebben het heel even in het klein meegemaakt toen er een jaar of vijf geleden veel bevingen achter elkaar waren. En wij maar even geen schuurtje in de tuin gingen bouwen en niet nadachten over een verbouwing of andere plannen. Ik merkte toen hoe ingrijpend het is als je je huis niet verder laat groeien als “thuis”. Hoe je als het ware emotioneel afstand neemt van je huis. Dat is leeg en eenzaam.
Ik weet dus helemaal niet wat jullie moeten voelen, alleen mini-glimpjes ervan. Maar ik vind het vreselijk.
Ik hoop dat jullie heel snel een heel prachtig huis krijgen, waar je je veilig en fijn in kunt voelen.
En ik hoop dat we allemaal kunnen blijven genieten van het prachtige Hoogeland en omstreken.
“Ik voel het als een eenzame strijd.” – Ik hoop dat iedereen dat hier leest en nu onmiddelijk naar een social kanaal gaat en daar zoekt op #aardbevingen. En lukraak minstens 10 mensen een hart onder de riem gaat steken.
Zet ‘m op, Miranda.
Hier de kop thee en de knuffel van mij! Wat een schrik moet dat zijn.
Dank Alice. Ja, het is heel beangstigend. En dat ebt ook nog wel even na, dat onveilige gevoel.
Voor mij, en voor de mensen dichter bij het epicentrum nog veel meer. X
Hè Sandra, wat een heftige ervaring! Hier schudden we een klein beetje mee hoor.
De zij en wij discussie kennen we in de rest van NL ook maar al te goed ;-). Interessante link. Dat een gesprek met een focus op de verschillen niet werkt, dat vermoedde ik al ;-). Maar voor wat dan wel werkt moeten we denk ik het boek van Bart Brandsma lezen. Las jij het al?
Sterkte, en een knuffel, voor alle Groningers. Ik drink een kop thee op jullie!
Dank Aukje.
Ik heb het boek nog niet gelezen, maar ga dat wel doen. Eerst twee podcasts met hem beluisterd. Eentje van de politie Rotterdam.
Ik duik het hele jaar in polarisatie en idealen, dus er zal nog wel meer komen – en dan minder in één ruk geschreven als dit blog.
En prachtig wat je op Linkedin schreef: “Thee drinken en mouwen opstropen, wij, met z’n allen.”
Die houden we er in – dat is de combinatie.
Heftig Sandra! We wonen hemelsbreed niet ver uit elkaar, maar ik heb niks gevoeld of gemerkt. Gek is dat. Ik heb zojuist wél mijn handtekening ingediend, want het moet én kan anders.
Voor nu een dikke virtuele knuffel!
Dank Ingrid!
Ja, dat kan heel erg verschillen. Frank sliep er ook doorheen, dus het maakt waarschijnlijk uit in welke slaapfase je zit bijvoorbeeld.
En jij zit volgens mij al op de zandgrond, dus dat is misschien ook een grens.
Het is hoe dan ook kl*te en het moet zeker anders.
Dankjewel en liefs.
Ik ga hartjes uitdelen.
Allereerst voor jou en Frank en jullie mooie zoon. <3
En voor de zoveelste keer een petitie tekenen…
Een veilig (t)huis voor iedereen!
Dankjewel Karin – ja, een veilig thuis voor iedereen!