Als ik na een ochtendwandeling richting huis loop, kruipt er op het fietspad een regenworm over het asfalt. Ze is dun, minstens twintig centimeter lang en paarsrood van kleur.
Dwars over het fietspad gaat ze, met een stevig tempo.
Ik blijf staan. Na in de afgelopen vier maanden maar liefst vier keer iets met een ambulance en de spoedeisende hulp, vind ik het wel even genoeg met de kwetsbaarheid van het leven.
Deze langgerekte glanzende kwetsbaarheid voor mijn voeten is makkelijk te beschermen, dus ik blijf als obstakel midden op het fietspad staan – net zolang totdat de worm het gras heeft bereikt.
Ondertussen kijk ik naar dat zich uitstrekkende en weer krimpende lijfje en herinner me dat ik ooit las dat wormen vijf tot tien harten hebben. En dat ze zo’n groot zelfherstellend vermogen hebben dat ze afgegeten stukjes lijf weer aan kunnen laten groeien (mits het niet te veel is).
Thuis trek ik Erik of het kleine insectenboek uit de kast,
een prachtig boekje uit 1941 over een achtjarig jongetje dat een schilderij boven zijn bed binnengaat en daar aan de praat raakt met allerlei insecten.
Ik blader naar het fragment over de regenworm:
“’Kom, kom, kom,’ sprak de worm, die zich nu werkelijk in de vreemdste bochten begon te kronkelen van ingenomenheid, ‘weest u toch niet beschaamd. Wij kunnen niet allemaal een worm zijn. Nu, wat is het?’
‘Ik zou graag willen weten hoe u zich zo…’ Erik zocht naar het juiste woord om den worm niet te kwetsen, ‘zo opgeruimd kunt voelen, terwijl u toch eigenlijk – blind bent.’
‘Ik kan mij uw verlegenheid van zo even wel begrijpen,’ sprak de worm, een hevigen kronkel makend, ‘de vraag is dom. Maar dat hindert niets, want van zijn domheden leert men. De zaak is dat u de rollen omdraait, mijn waarde. Het is juist een groot voorrecht om blind te zijn, een teken van uitverkiezing. Hoeveel dieren zijn er blind? Ik kan ze op mijn ringen natellen, zo weinig zijn het er. Wij, wormen, hebben geen ogen nodig. U wel. Dat is een teken van zwakte.(…) En zo praatte het dier voort, terwijl het zich van louter vergenoegdheid in steeds ingewikkelder bochten wrong.”
Ik denk terug aan de worm op het fietspad,
Misschien draaide ik daar de rollen ook wel om en was ik die worm helemaal niet aan het beschermen, maar zij juist mij.
Jaaaaaa! Een grote glimlach hier in Rotje.
:~) Ik dacht al dat dit een verhaal voor jou was, Alice. Dank voor je glimlach!
Erik en het kleine insectenboek heb ik met mijn jongens zo vaak gekeken. Heerlijk als er iets op je pad verschijnt waardoor de tijd even stilstaat. Dat ervaar ik tijdens mijn wandelingen ook. We racen maar door terwijl er zoveel moois te zien is. Zelfs in verstedelijkte gebieden.
Wat leuk Pauline, ik ken zelf alleen het boek, maar zal eens een blik op de film werpen!
En ja die worm liet alles even stilstaan en bleef maar in m’n gedachten :~)
Wat schrijf je toch inspirerend Sandra. Wat zou ik het leuk vinden als er van al je mooie teksten een boek(je) zou verschijnen. Waarin ik deze tekst dan zeker graag terug zie ;-). Hartegroet uit Apeldoorn.
Dankjewel Irmgard, dat is super fijn om te lezen :~)
En hopelijk komt er een bundel van het afstudeerproject waar ik nu aan werk. Dat wordt een essaybundel over geluid, klank en stilte.
Maar een boekje met een selectie blogs van hier is zeker ook een optie (en al eens eerder door iemand geopperd – bloos). Ik zal het na dat afstuderen eens overwegen. Dankjewel vanuit Groningen!